दहशतीला निरोप:बंदुका सोडून महिलांनी हातमाग पकडल्याने झाल्या स्वावलंबी, उल्फा सोडून मुख्य प्रवाहात
जेव्हा आम्ही शस्त्रे सोडली तेव्हा लोकांनी आम्हाला विचारले - आता तुम्ही काय कराल? आम्ही म्हणालो, धाग्यांनी आमचे भविष्य विणू. आम्ही पूर्वी जंगलात लपून राहत होतो, आता आम्ही शेतात व यंत्रमागांत एक नवीन जीवन विणतो आहोत. डिसेंबर २०२३ मध्ये, उल्फा, आसाम व भारत सरकार यांच्यात त्रिपक्षीय शांतता करार झाला. मी व माझ्यासारख्या अनेक महिला, ज्यांनी उल्फासाठी बंदुका घेतल्या होत्या, ज्यांनी आसामला एक वेगळा देश बनवण्याची मागणी केली होती, परिस्थितीमुळे त्रासून, मुख्य प्रवाहात परत येऊ इच्छित होत्या, परंतु मार्ग दिसत नव्हता. मग दीपाली गोगोई, मृदुला चांगमाईसारख्या आमच्यापैकी अनेक महिलांनी एकत्र पुढे जाण्याचा निर्णय घेतला. पण या वेळी जमीन किंवा सत्तेसाठी नाही, तर सन्मान व रोजगारासाठी. या वेळी आम्ही रेशीम, भात व हातमाग ही आमची शस्त्रे बनवली. पूर्वी आम्ही गोळ्या झाडायचो. आता आम्ही यंत्रमागावर काम करू लागलो. सरकारी मदत मर्यादित होती. बँक कर्ज मिळणे कठीण होते. मग आम्ही पोवळा व रेशीम शेती सुरू केली. आम्ही सेंद्रिय चराईदेव सुगंधित तांदळाचे उत्पादन आणि पॅकेजिंगदेखील सुरू केले. आम्ही स्वतः त्यांना बाजारात घेऊन जायचो. आमच्या हातमागावर बनवलेले गमछे आम्ही जत्रांमध्ये विकायचो. लोकांचा विश्वास जिंकणे कठीण होते. त्यासाठी वेळ लागला. अधिक महिला सामील झाल्या आणि आता आमची संख्या ४२० झाली आहे. त्यापैकी उल्फाच्या १४० प्रशिक्षित कार्यकर्त्या होत्या. आता आम्ही उद्योजक झालो आहोत, दहशतवादी नाही. माझ्यासोबत काम करणारी बिनिता म्हणते की जर सरकारने व समाजाने थोडी मदत केली तर आमच्यासारख्या हजारो महिला शस्त्रे सोडून मुख्य प्रवाहात सामील आणि स्वावलंबी होऊ शकतात. - जसे मनोज कुमार लस्कर यांना सांगितले. मॉडेल... कथा दहशतवाद सोडून उद्योजक बनण्याची आसामच्या चराईदेव रेशम व कृषी प्रोड्यूसर कंपनीशी संबंधित महिला दरमहा १०-१२ हजार रुपये कमवत आहेत. आज त्या अनेक प्रादेशिक मेळावे, हस्तकला मेळे, आसामी हस्तकला प्रदर्शने आणि सरकारी कार्यक्रमांत त्यांच्या उत्पादनांसह सहभागी होत आहेत. दहशतवादाचा मार्ग सोडून कोणत्याही पेन्शन किंवा विशेष सुविधांशिवाय मुख्य प्रवाहात सामील होण्याचे हे एक उत्तम मॉडेल आहे. हातमागावर कपडे तयार करताना महिला.
जेव्हा आम्ही शस्त्रे सोडली तेव्हा लोकांनी आम्हाला विचारले - आता तुम्ही काय कराल? आम्ही म्हणालो, धाग्यांनी आमचे भविष्य विणू. आम्ही पूर्वी जंगलात लपून राहत होतो, आता आम्ही शेतात व यंत्रमागांत एक नवीन जीवन विणतो आहोत. डिसेंबर २०२३ मध्ये, उल्फा, आसाम व भारत सरकार यांच्यात त्रिपक्षीय शांतता करार झाला. मी व माझ्यासारख्या अनेक महिला, ज्यांनी उल्फासाठी बंदुका घेतल्या होत्या, ज्यांनी आसामला एक वेगळा देश बनवण्याची मागणी केली होती, परिस्थितीमुळे त्रासून, मुख्य प्रवाहात परत येऊ इच्छित होत्या, परंतु मार्ग दिसत नव्हता. मग दीपाली गोगोई, मृदुला चांगमाईसारख्या आमच्यापैकी अनेक महिलांनी एकत्र पुढे जाण्याचा निर्णय घेतला. पण या वेळी जमीन किंवा सत्तेसाठी नाही, तर सन्मान व रोजगारासाठी. या वेळी आम्ही रेशीम, भात व हातमाग ही आमची शस्त्रे बनवली. पूर्वी आम्ही गोळ्या झाडायचो. आता आम्ही यंत्रमागावर काम करू लागलो. सरकारी मदत मर्यादित होती. बँक कर्ज मिळणे कठीण होते. मग आम्ही पोवळा व रेशीम शेती सुरू केली. आम्ही सेंद्रिय चराईदेव सुगंधित तांदळाचे उत्पादन आणि पॅकेजिंगदेखील सुरू केले. आम्ही स्वतः त्यांना बाजारात घेऊन जायचो. आमच्या हातमागावर बनवलेले गमछे आम्ही जत्रांमध्ये विकायचो. लोकांचा विश्वास जिंकणे कठीण होते. त्यासाठी वेळ लागला. अधिक महिला सामील झाल्या आणि आता आमची संख्या ४२० झाली आहे. त्यापैकी उल्फाच्या १४० प्रशिक्षित कार्यकर्त्या होत्या. आता आम्ही उद्योजक झालो आहोत, दहशतवादी नाही. माझ्यासोबत काम करणारी बिनिता म्हणते की जर सरकारने व समाजाने थोडी मदत केली तर आमच्यासारख्या हजारो महिला शस्त्रे सोडून मुख्य प्रवाहात सामील आणि स्वावलंबी होऊ शकतात. - जसे मनोज कुमार लस्कर यांना सांगितले.
मॉडेल... कथा दहशतवाद सोडून उद्योजक बनण्याची आसामच्या चराईदेव रेशम व कृषी प्रोड्यूसर कंपनीशी संबंधित महिला दरमहा १०-१२ हजार रुपये कमवत आहेत. आज त्या अनेक प्रादेशिक मेळावे, हस्तकला मेळे, आसामी हस्तकला प्रदर्शने आणि सरकारी कार्यक्रमांत त्यांच्या उत्पादनांसह सहभागी होत आहेत. दहशतवादाचा मार्ग सोडून कोणत्याही पेन्शन किंवा विशेष सुविधांशिवाय मुख्य प्रवाहात सामील होण्याचे हे एक उत्तम मॉडेल आहे.
हातमागावर कपडे तयार करताना महिला.
What's Your Reaction?
Suraj Singh
Welcome to My Profile
